Camino de Santiago

Terugblik van de reis naar Compostela

Beleef mijn Camino op:

mijn polarsteps

Een geweldige ervaring van 39 dagen en vele kilometers, begon waar iets anders is geëindigd.

Lopen naar Compostela was niet iets wat al jaren op mijn wensenlijst stond. Sterker nog, ik had hiervoor nooit gewandeld. Het kwam zomaar op een dag in mij op toen ik me afvroeg hoe het zou zijn om opnieuw te beginnen en dichter bij mijzelf te komen met mijn dromen, angsten, waarden, normen, geloof en verlangen.

Wat in eerste instantie een levensvraag was, net als alle vragen die we ons dagelijks stellen, veranderde deze vraag in een wens, een verlangen. Ik wist op dat moment niet hoe ik dat zou doen, maar dat ik dat ging doen, stond vast.

Vele maanden later was mijn wens geen wens meer maar mijn realiteit. Ik begon aan iets nieuws, een avontuur, een wereldreis en helaas zoals licht niet zonder donker kan bestaan, kon mijn nieuwe begin ook niet zonder het einde van mijn oude bestaan ontstaan.

De voorbereiding

In vele boeken las ik dat ik me er goed op moest voorbereiden, zeker als ik nog een (groentje) was. En dat was ik zonder twijfel, nooit had ik op wandelschoenen gelopen. Wandelschoenen, Teva’s, Uggs en Crocs behoren tot een mode crime. Hier wou ik onschuldig aan blijven maar helaas kon ik moeilijk op hakken gaan lopen, al zou ik misschien een mode trend hebben gezet in Pelgrimsland :).

Naast het vinden van een goed paar wandelschoenen, bestond mijn voorbereiding uit dagelijks een excuus zoeken om een rondje te gaan wandelen (op visite gaan bij een vriendin in Rotterdam Noord, vers brood halen in de stad, een kop koffie drinken in het Kralingse bos, lunchen in Zandvoort of shoppen in Amsterdam (alleen benodigdheden voor de Camino) :).

Ongeveer 8 weken lang heb ik tussen de 10 en 15 kilometer per dag gelopen tot op een gegeven moment het wandelen ook zonder excuus vanzelf ging, toen wist ik dat ik er klaar voor was.

Het meest interessante onderdeel van de voorbereiding is het bedenken en bepalen van wat je meeneemt. Dankzij de goede tips heb ik mijn rugtas met de volgende items ingepakt:

IMG_7488

2 broeken

1 paar wandelschoenen (goed ingelopen)

1 paar gympen

4 t-shirts

4 paar sokken

1 handdoek

1 slaapzak

1 rol wc papier

1 fleece trui

1 regenjas

1 regencape

3 setjes ondergoed

1 pyjama

1 hoed

Zonnebril en leesbril

EHBO doosje

1 tablet, iPhone en de nodige opladers

Zonnebrand crème, shampoo, zeep, deo, tandenborstel, haarborstel, een beker, wasknijpers, lenzen vloeistof en nog meer flesjes van rommel die later niet eens nodig bleek te zijn.

Kortom een rugzak vol. Later, en dan bedoel ik na ongeveer 1 week, kwam ik tot de ontdekking dat de rugzak symbool staat voor de ballast die je dagelijks in je leven meesleurt. Oeps, had ik dit maar eerder geweten dan had ik me een ontstoken schouder kunnen besparen. Maar dit laat zien dat de Camino net als het leven is, je moet eerst dingen ervaren om ervan te leren en soms gaat het gepaard met bloed, zweet en tranen.

Een 3D reis naar Compostela

Na de voorbereidingen begon de reis naar de Kathedraal van Compostela, het doel van de meeste pelgrims, want niets is zo bitter dan voortijdig te moeten stoppen. Met Compostela in mijn hoofd begon ik aan dit avontuur vol passie, enthousiasme, nieuwsgierigheid en een tikje gezonde spanning. In het slechtste geval zou ik voortijdig naar huis terug moeten keren, en in het beste geval zou ik samen met mijn maatje in Compostela aankomen. Ik ging voor de beste optie, gewoon aankomen en met volle teugen genieten van de hele reis.

En ja, het is me gelukt, bijna een maand geleden kwam ik in Compostela aan, maar de finish is eigenlijk het minst spannend of relevant van de hele reis. Het is eerder een aankomst in de massa, in de geschreven regels, in de ego’s en in commerciële stromingen. Want in plaats dat je beloond wordt met een Compostela moet je minstens 2 uur in de rij staan en ervoor betalen. Op deze rauwe manier werd ik welkom geheten in de wereld die ik gedurende 39 dagen had verlaten.

Gelukkig was de reis zelf bijzonder en onvergetelijk. De reis voelde driedimensionaal aan en dit heeft niets te maken met mijn passie voor 3D design :). Het voelde driedimensionaal aan, want je gaat letterlijk door drie dimensies heen (breedte x hoogte x diepte) of in spirituele termen door je lichaam x je geest x je ziel.

Breedte / Lichaam

De eerste dimensie was op dag 1 al goed voelbaar. Tijdens de hele reis heb ik kennis gemaakt met alle onderdelen van mijn lichaam, ook delen waar ik tot op heden niet van wist dat ze bestonden. Mijn fysieke kracht en conditie werden goed op proef gesteld. 33 jaar oud zijn en je soms 80+ plus voelen is geen pretje, geloof me maar.

In mijn hoofd kon ik alles aan, maar uiteindelijk moest mijn lichaam het doen. Mijn voeten, mijn benen, mijn rug, mijn schouders, zelfs mijn kleinste teen speelde hier een belangrijke rol in. En dat merkte ik toen er blaren ontstonden aan mijn kleine tenen. Dit verklaart weer dat de kleinste dingen, grote gevolgen kunnen hebben positief of negatief.

Door deze hele ervaring ben ik mijn lichaam meer gaan waarderen, want zonder deze prachtige tempel 🙂 (oké en de handige warming ups en cooling-downs van mijn schoonmoeder) was het mij niet gelukt om in Compostela aan te komen.

Hoogte / Geest

Deze dimensie heb ik ook letterlijk gevoeld. Op de dagen dat we hoge bergen moesten klimmen, zoals de col van Arno of de dag van de zeven heuvels moest ik eerst mijn geest tot rust brengen om deze prestatie te kunnen leveren. Toen merkte ik hoe onrustig mijn geest was met allerlei vragen voor waar ik gretig op zoek was naar antwoorden. Alsof de Camino een antwoordenboekje was dat je alleen maar open hoefde te maken om precies te weten hoe het leven in elkaar zit. Maar helaas, ook de Camino is geen magisch antwoordenboekje of zelfhulpmiddel. Omgaan met de teleurstelling dat mijn vragen onbeantwoord zullen blijven was een van de zwaarste taken die mijn geest te verduren kreeg.

Diepte / Ziel

Voordat ik vertrok, wensten mijn partner, familie en vrienden mij heel veel sterkte toe. Stiekem en sommigen minder stiekem hoopten ze dat ik onderweg mijzelf zou tegenkomen. Afzien, ongemak en drama horen er nu eenmaal bij als je zo’n reis wil maken, zeiden ze. Maar wie heeft ooit bedacht dat het lopen van de Camino een marteling moet zijn? Mogen emoties zoals geluk, vreugde, dankbaarheid en trots er ook zijn?

Deze emoties hebben tijdens mijn reis de boventoon gespeeld. Ik heb me enorm gelukkig en dankbaar gevoeld dat ik deze reis mocht maken en dat ik dat alles samen met mijn schoonmoeder kon delen. Genietend van wat er op dat moment was, gaf mijn reis diepte. Want het ging niet meer om mij of om waar ik naar op zoek was, maar om wat op dat moment op mijn pad kwam.

Natuurlijk waren er ook dagen van afzien en eenzaamheid. Ik voelde de treurigheid en leegte van de monotone en oneindige wegen en de eenzaamheid van dorpen waar ik niets of niemand tegen kwam. Dat deed heel veel met mijn gemoedsrust, ik voelde me verdrietig al had ik geen reden om verdrietig te zijn.

Maar nu bijna een maand later kan ik jullie vertellen dat ondanks de pijn en het feit dat het toch een andere reis is geworden dan ik in gedachten had, ik deze ervaring voor geen goud had willen missen.

De Camino gaf me geen antwoorden, maar eerder meer vragen, vragen waar ik mogelijk deels of nooit een antwoord op zal krijgen. Maar hoe dan ook, het gaf me ook inspiratie en levenslessen die ik de komende maanden op zal gaan schrijven en met jullie zal delen.

2015-09-18 09.40.12

2 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.