HOE KIES JE ALS BLOGGER EEN MANIER DIE BIJ JE PAST?
Een jaar geleden ben ik begonnen als blogger. In eerste instantie zag ik bloggen als een manier om mijn reiservaringen en -belevenissen met anderen te delen. Maar verder had ik geen idee wat voor soort blogger ik wilde worden, tot de dag dat ik in het leven van andere reizigers of beter gezegd digitale nomaden een kijkje mocht nemen. Onderweg heb ik veel van deze digitale nomaden ontmoet die ook een reisblog hadden, eigenlijk hebben alle reizigers tegenwoordig een blog maar dat ter zijde. Hun blogs waren heel verschillend maar zij als bloggers hadden allemaal een ding met elkaar gemeen, namelijk de drang om zo veel en zo vaak mogelijk te willen posten. Zij spraken over één of meerdere artikelen per dag ?, dit was hun strategie om nieuwe volgers aan te trekken en de ouden te behouden. Ik was best jaloers op hun strategie, aangezien ik zonder enige kennis van bloggen of WordPress ben begonnen. Hun strategie klonk heel verleidelijk maar de realiteit achter de schermen was voor mij een afknapper. Ik zag ze tijdens een busrit met de laptop op schoot de nodige blogs schrijven, want een dag niet gepost voelde voor hen als een dag niet geleefd. Toen besefte ik dat hun manier van bloggen niet voor iedereen weggelegd was, en zeker niet voor mij.
Bloggen is een lifestyle die je moet aanspreken en waar je voornamelijk plezier aan mag beleven, althans zo zie ik het. Daarom tegen beter weten in maak ik van Journeybook een abnormale blog. Een blog waar jij als volger geen dagelijkse artikelen zal tegenkomen zoals in de meeste blogs wel het geval is. Ik doe namelijk aan Slow Bloggen. Het was al vanaf het begin zo, maar nu maak ik het officieel bekend om teleurstellingen bij mijn sporadische bezoekers te voorkomen. Mijn vaste volgers zijn mijn wekenlange blogstilte inmiddels wel gewend. Hiermee wil ik weg blijven uit de fast-feed en fast-click bloggers cultuur, waar velen bloggers bewust voor kiezen. Met het nadeel dat jij als lezer overladen wordt met té leuke artikelen en té leuke filmpjes en té leuke informatie. Inderdaad alles is té leuk en met de beste intenties, maar ik vraag me serieus af of wij als mens zo veel informatie optimaal kunnen verwerken. Ik heb zelf al te vaak het gevoel dat ik verzand raak in de hoeveelheid inhoud van blogs. En zonder het te merken mis ik de kern uit hun verhalen. Met deze redenering in gedachten, kies ik om een Slow Blogger te worden, iemand die graag anderen wil inspireren via haar blog maar zonder conserveermiddelen of E-nummers.
Ik wil met jullie iets delen wat je kan inspireren om te gaan reizen. Dat hoeft niet per se het buitenland of naar een exotische plek te zijn. Jijzelf, als mens bent al een wereld opzich die meer dan de moeite waard is om te verkennen. Zo is mijn reis ooit ook begonnen, puur vanuit de inspiratie die anderen in mij hebben losgemaakt door nieuwe ervaringen op te gaan doen, door meer te leven i.p.v. te overleven, maar voornamelijk door mijn dromen na te jagen ongeacht wat anderen er van zouden vinden. Dat is wat ik met mijn blog wil bereiken en zoals mijn moeder ooit tegen mij zei: “Het beste stoofpotje moet uren lang koken.” En ja, ik zou niet zijn gaan Slow Bloggen als ik niet het beste stoofpotje van Journeybook.eu wil maken, eentje die mijn lezers lekker smaakt en licht verteerbaar is.
Maar mijn moeder zei ook: “Alles heeft een risico” en ik denk dat het grootste risico die ik nu kan lopen is dat sommige volgers mijn Slow Bloggen stijl niets vinden. En dat is okee want gelukkig zijn er genoeg bloggers die fast-feed aanbieden. Iedereen mag kiezen dat wat het beste bij hen past, dit geldt nu voor bloggers, maar eigenlijk voor alle aspecten van je leven.
Nu als afsluiting van deze super lange post, wil ik mijn trouwe volgers bedanken omdat jullie nog steeds in mijn stoofpotje geloven.
XOXO vanuit een slow plekje ergens in Thailand.
Diana
