Camino de Santiago

Fun & Pain = Camino

Nu al ruim een week geleden begonnen wij (mijn schoonmoeder en ik) aan dit avontuur. Een rare combi voor alle mensen die we tegen komen, want zij houden hun schoonmoeders het liefst op afstand. Hoe verder hoe beter. Ik niet, maar mocht het zo ver komen dan sla ik linksaf waar zij rechtsaf slaat en aangezien wij altijd de weg kwijt zijn is de kans klein dat wij elkaar ergens nog tegen komen 😉 probleem opgelost.

Gelukkig gaat het nog steeds goed en dat komt omdat wij samen heel veel lol hebben. Wij doen de Camino samen maar ieder met een eigen reden, Joke voor de sportprestatie en culturele interesse en ik wegens geloof, spiritualiteit en nieuwsgierigheid. Toch kwamen we er al gauw achter dat de Camino veel meer inhoudt dan wat wij van tevoren hadden verwacht of bedacht. Het is een reis die je uitnodigt om over het leven na te denken, maar ook om te lachen van de grappen die het leven elke dag met je uithaalt. Tijdens de Camino kweek je niet alleen kuitspieren maar ook buikspieren en kraaienpootjes van het lachen. Je lacht om alles: om de afslag die je net hebt gemist terwijl je al zoveel kilometers hebt gelopen en hartstikke moe bent, om de plensbui die je outfit voor de rest van de dag heeft verpest, om de gekke Spanjaarden die pas om 22.00 uur eten terwijl je al om 18.00 uur sterft van de honger en nergens een maaltijd kan krijgen. Om de andere Pelgrims die je als bezetenen voorbij lopen omdat zij een goed plekje in een Alberge (herberg) willen krijgen en om nog duizenden futiliteiten, waar je normaal gesproken geen aandacht voor hebt.

Maar naast plezier en gelach heeft de Camino ook een harde kant. Je wordt dagelijks geconfronteerd met je tekortkomingen, met je ego, met bepaalde trekjes van je persoonlijkheid en met de ander.

Een grappig voorbeeld van een paar dagen terug:

Ik als “jonge” vrouw van dertig dacht lichamelijk alles aan te kunnen. Ik dacht vol zelfvertrouwen: laat de lange wandeldagen maar komen want ik sta mijn mannetje wel. Maar na de eerste kilometers kreeg ik al last van mijn schouder, knie en enkels. Voor de zekerheid kocht ik steunkousen (niet het meeste sexy setje van een Victoria Secret collectie, maar vooruit) zo voorkwam ik wel dat ik onderweg aangerand werd 😉 door oude mannetjes. Maar tevergeefs, ik ben niet aangerand door oude mannetjes maar we komen moeilijk van ze af, zodra wij uit beleefdheid een praatje met ze maken, blijven ze zo lang plakken dat we geneigd zijn sneller te gaan lopen tot ze ons niet kunnen bijbenen. Maar twee dagen geleden werd het lastig toen een oude man met een wandelstok sneller liep dan ik 🙂 . Auw dat deed zeer aan mijn ego, puur het besef dat ik niet zo fit ben als ik dacht te zijn.

fun en pain = camino 2

 

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.